ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

I Ժամանակով Կատուն ճոն էր, Շունն էլ գըլխին գըդակ չուներ, Միայն, գիտեմ ոչ` որդիանց որդի, Ճանկել էր մի գառան մորթի:

Մի գյուղացի իրենց գյուղում Խանութ սարքել, բան էր ծախում։ Օրվան մի օր մոտիկ գյուղից, Մահակն ուսին, շունն ետևից

Այս ձեռքերը` մո՜ր ձեռքերը, Հինավուրց ու նո՜ր ձեռքերը… Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը…

Մեր հույսի դուռն է մայրս, Մեր տան մատուռն է մայրս, Մեր օրորոցն է մայրս, Մեր տան ամրոցն է մայրս,

Բնությունը կնոջն ասել է․«Գեղեցի՛կ եղիր, եթե կարող ես, իմաստուն, եթե ցանկանում ես, բայց խելամիտ պետք է լինես անպայման»։ ՊԻԵՌ ԲՈՄԱՐՇԵ

Հոգիս արթնացավ հարավի բույրից, Ինձ է դուրս կանչում զեփյուռը նրա, Ձյունն էլ արևի ջահել համբյուրից Ուրախ լալիս է դաշտերի վրա։

Մեր լեզուն մեր խիղճն է դա Սուրբ հացը մեր սեղանի, Մեր հոգու կանչն է արդար Ու համը մեր բերանի։

Մեսրոպ Մաշտոցն ասաց՝ որդիս, Էլ ինչո՞վ ես հույսը բերդիս,- Էլ հայրենիք ինչո՞ւ եկար, Թե պիտ խոսես օտար լեզվով, Խմես հայոց գինին նեկտար, Կենաց կաչես օտար լեզվով, Քաղես հայոց վարդերն ու հեզ Աղջիկ կանչես օտար լեզվով։

Մեր լեզուն ճկուն է ու բարբարոս, Առնական է, կոպիտ, բայց միևնույն պահին Պայծառ է նա, որպես մշտաբորբոք փարոս, Վառված հրով անշեջ դարերում հին։-

Մեր այբուբենը Այբուբեն չէ սա՝ Բերդ է անմատույց, Գանձ է աննվաճ․