ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

Դեղնած դաշտերին Իջել է աշուն, Անտառը կրկին Ներկել է նախշուն:

-Ա՜յ փոքրիկներ, ա՜յ սիրուններ,- Ասավ քամին տերևներին,- Աշուն եկավ, մոտ է ձմեռ, Ի՞նչ եք դողում ծառի ծերին:

Իմ նորակե՛րտ Երևան, Լույսի շքե՛րթ Երևան, Անիս ավեր չթողնես, Իմ լույսի բե՛րդ Երևան:

…Եվ ինքը Կոմիտասն էլ կարծես երազի նման անցավ, նա էլ կարծես մի երազ էր, մի հեքիաթ, որ եղել է և չի եղել, որ կա և չկա: ՄԱՆՈՒԿ ԱՂԱԲԱԲՅԱՆ

Ժողովո՛ւրդն է ամենամեծ ստեղծագործողը, գնացե՛ք և սովորեցեք նրանից: ԿՈՄԻՏԱՍ

Ո՜ւ-ո՜ւ-ո՜ւ… Քամին է, քամին, Տե՛ս անզգամին.

Իմ լավ սեպտեմբեր, ես քեզ սիրեցի, Աշուն տատիկի դու ոսկե վզնոց, Քեզ հետ բերել ես ծով առատություն Եվ հեքիաթային գույներ հուր ու բոց:

Ինչքան բան գիտե Մեր ուսուցիչը.

Արեգակը դուրս է եկել Պսպըղալով.

Լեռներդ հպսրտ վե՜ր են բարձրանում,Որ փառքդ վերև տանե՜ն, հայրենի՛ք: