ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

Ձմեռվա բուքին, Սառնամանիքին

Իմ սու՛րբ հայրենիք, դու սրտիս մեջ ես, Դու սրտիս մեջ ես, ոչ լեզվիս վրա,

Արև՛, արև՛, ե՛կ, ե՛կ, Զիզի քարին վե՜ր եկ․

Լալան թուղթ ու մատիտ բերեց Ու պապային նամակ գրեց․

Մի փիլիսոփայի հրավիրում են արքայական խնջույքի։ Նա հյուրերի հետ նստում է սեղանի շութջ, և մատռվակը գինի է մատուցում նրան։

Ին՞չ կլինի, ասա՛, գիի՛չ, Ինձ էլ սիրես գոնե մի քիչ։

Սովորել եմ կարդալ, գրել, Գիր ու գրքով միտքս սրել․ Ա-ն՝ արևն է ելած ոտի, Բ-ն՝ բարևն է առավոտի։

Դեռ մի կարոտ ունեմ անհագ՝ հասնեմ Անի ու նոր մեռնեմ, Բանամ ճամփիս դռները փակ, տեսնեմ Անին ու նոր մեռնեմ։

Հոտը գնում էր արածելու։ Ոչխարները քայլելիս շարժում էին դմակները։ Այծերն սկսում են նախատել նրանց․ «Ինչու՞ մեզ նման համեստորեն չեք քայլում»։

Վա՜ղ թառամեց սրտիդ գարունը, մա՛յր իմ, Անփույթ մահը սերդ տարա՜վ, շու՛տ տարավ, Ու միայն ե՛ս մնացի մտերիմ, Որպես կորած սիրո մի հուշ, հին մի ցավ։