ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

Դաշտ ու անտառ, գյուղի ճամփան Ծածկըվել է մի թիզ ձյունով․

Ծիծեռնակը բույն էր շինում, Ե՛վ շինում էր, և՛ երգում, Ամեն մի շյուղ կպցնելիս՝ Առաջվա բույնն էր հիշում։

Էնտեղ, ուր հովը խաղում է ազատՈւ ջուրն աղմըկում, անվերջ փըրփըրում,Էնտեղ իր բարի, իր սիրող մոր հետՄի շատ անհանգիստ տղա էր ապրումՄի գորշ խըրճիթում,Մի հին խըրճիթում,Գետի եզերքին,Ծառերի տակին։

Հայոց վիշտը անհուն մի ծով, Խավար մի ծով ահագին, Էն սև ծովում տառապելով Լող է տալիս իմ հոգին։

Մենք քիչ ենք, սակայն մեզ հայ են ասում։ Մենք մեզ ո՛չ ոքից չենք գերադասում։

Հայն իր մանկանը կոչել է Ազատ, Որ ազատ լինի հողը հարազատ։

Պտուղդ քաղող չկա, Մարենի, սարի մասրենի,

Լույսն էր մեռնում, օրը մթնում․ Մութը տնից տուն էր մտնում․

Հուռին գնաց բանջարի, Բանջար չեղավ՝ խոտ եղավ,

Տատիկն ասաց, թե անձևից Բոյ է քաշում ծիլը հողից։