ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

Մի փիլիսոփայի հրավիրում են արքայական խնջույքի։ Նա հյուրերի հետ նստում է սեղանի շութջ, և մատռվակը գինի է մատուցում նրան։

Ին՞չ կլինի, ասա՛, գիի՛չ, Ինձ էլ սիրես գոնե մի քիչ։

Սովորել եմ կարդալ, գրել, Գիր ու գրքով միտքս սրել․ Ա-ն՝ արևն է ելած ոտի, Բ-ն՝ բարևն է առավոտի։

Դեռ մի կարոտ ունեմ անհագ՝ հասնեմ Անի ու նոր մեռնեմ, Բանամ ճամփիս դռները փակ, տեսնեմ Անին ու նոր մեռնեմ։

Հոտը գնում էր արածելու։ Ոչխարները քայլելիս շարժում էին դմակները։ Այծերն սկսում են նախատել նրանց․ «Ինչու՞ մեզ նման համեստորեն չեք քայլում»։

Վա՜ղ թառամեց սրտիդ գարունը, մա՛յր իմ, Անփույթ մահը սերդ տարա՜վ, շու՛տ տարավ, Ու միայն ե՛ս մնացի մտերիմ, Որպես կորած սիրո մի հուշ, հին մի ցավ։

I Ժամանակով Կատուն ճոն էր, Շունն էլ գըլխին գըդակ չուներ, Միայն, գիտեմ ոչ` որդիանց որդի, Ճանկել էր մի գառան մորթի:

Մի գյուղացի իրենց գյուղում Խանութ սարքել, բան էր ծախում։ Օրվան մի օր մոտիկ գյուղից, Մահակն ուսին, շունն ետևից

Այս ձեռքերը` մո՜ր ձեռքերը, Հինավուրց ու նո՜ր ձեռքերը… Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը…

Մեր հույսի դուռն է մայրս, Մեր տան մատուռն է մայրս, Մեր օրորոցն է մայրս, Մեր տան ամրոցն է մայրս,