ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

Պտուղդ քաղող չկա, Մարենի, սարի մասրենի,

Մեր լեզուն մեր խիղճն է դա Սուրբ հացը մեր սեղանի, Մեր հոգու կանչն է արդար Ու համը մեր բերանի։

Հայաստան ասելիս այտերս այրվում են,Հայաստան ասելիս ծնկներս ծալվում են,Չգիտեմ` ինչու՞ է այսպես:

Ձմեռը հալվել, դարձել է առու, Դարձել է առու, դարձել է վտակ, Արաքսի հունով նա գնում է հեռու, Գնում է, լցվում է ծովը անհատակ։

Նա սեղմում էր ժպտալով, Կուրծքի վերա իմ ձեռը, Եվ խիստ ազնիվ դարձվածով Պատմում էր՝ ի՞նչ է սերը:

Հեռանայի, հեռանայի՝ Մոռանալով մոռանայի, Չհիշեի քեզ:

Անտառից եկած կանաչ եղևնին, Հիշում է կանաչ իր ընկերներին, Արահետներն է հիշում ձյունի տակ, Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ: