ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

Ո՜ւ-ո՜ւ-ո՜ւ… Քամին է, քամին, Տե՛ս անզգամին.

Իմ լավ սեպտեմբեր, ես քեզ սիրեցի, Աշուն տատիկի դու ոսկե վզնոց, Քեզ հետ բերել ես ծով առատություն Եվ հեքիաթային գույներ հուր ու բոց:

Եկավ մեկը սեպտեմբերի, Որ գիտության սերմը բերի Մեր ուղեղի պարարտ հերկին, Ուշիմ ու լուրջ ամեն մեկին:

Վեց տարեկան եմ, Դպրոց եմ գնում, Դասի ժամանակ Խելոք եմ մնում: Դպրոցում ես նոր Ընկերներ ունեմ` Արամը, Կարոն, Հասմիկն ու Նունեն:

Ինչքան բան գիտե Մեր ուսուցիչը.

Արեգակը դուրս է եկել Պսպըղալով.

Լեռներդ հպսրտ վե՜ր են բարձրանում,Որ փառքդ վերև տանե՜ն, հայրենի՛ք:

Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բառն եմ սիրում,Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառմանՈւ նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պարն եմ սիրում:

Հայաստան ասելիս այտերս այրվում են,Հայաստան ասելիս ծնկներս ծալվում են,Չգիտեմ` ինչու՞ է այսպես:

Իմ քաղցրանո՜ւն, Իմ բարձրանո՜ւն, Իմ տառապա’ծ, Իմ փառապա’նծ: