ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

Ձմեռվա բուքին, Սառնամանիքին

Իմ սու՛րբ հայրենիք, դու սրտիս մեջ ես, Դու սրտիս մեջ ես, ոչ լեզվիս վրա,

Արև՛, արև՛, ե՛կ, ե՛կ, Զիզի քարին վե՜ր եկ․

Լալան թուղթ ու մատիտ բերեց Ու պապային նամակ գրեց․

Ին՞չ կլինի, ասա՛, գիի՛չ, Ինձ էլ սիրես գոնե մի քիչ։

Սովորել եմ կարդալ, գրել, Գիր ու գրքով միտքս սրել․ Ա-ն՝ արևն է ելած ոտի, Բ-ն՝ բարևն է առավոտի։

Դեռ մի կարոտ ունեմ անհագ՝ հասնեմ Անի ու նոր մեռնեմ, Բանամ ճամփիս դռները փակ, տեսնեմ Անին ու նոր մեռնեմ։

Վա՜ղ թառամեց սրտիդ գարունը, մա՛յր իմ, Անփույթ մահը սերդ տարա՜վ, շու՛տ տարավ, Ու միայն ե՛ս մնացի մտերիմ, Որպես կորած սիրո մի հուշ, հին մի ցավ։

Այս ձեռքերը` մո՜ր ձեռքերը, Հինավուրց ու նո՜ր ձեռքերը… Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը…

Մեր հույսի դուռն է մայրս, Մեր տան մատուռն է մայրս, Մեր օրորոցն է մայրս, Մեր տան ամրոցն է մայրս,