ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

Ինչքան բան գիտե Մեր ուսուցիչը.

Արեգակը դուրս է եկել Պսպըղալով.

Լեռներդ հպսրտ վե՜ր են բարձրանում,Որ փառքդ վերև տանե՜ն, հայրենի՛ք:

Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բառն եմ սիրում,Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառմանՈւ նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պարն եմ սիրում:

Հայաստան ասելիս այտերս այրվում են,Հայաստան ասելիս ծնկներս ծալվում են,Չգիտեմ` ինչու՞ է այսպես:

Իմ քաղցրանո՜ւն, Իմ բարձրանո՜ւն, Իմ տառապա’ծ, Իմ փառապա’նծ:

Մանուշակներ ոտքերիս ու շուշաններ ձեռքերիս, Ու վարդերը այտերիս, ու գարունը կրծքիս տակ,

Ձմեռը հալվել, դարձել է առու, Դարձել է առու, դարձել է վտակ, Արաքսի հունով նա գնում է հեռու, Գնում է, լցվում է ծովը անհատակ։

Նա սեղմում էր ժպտալով, Կուրծքի վերա իմ ձեռը, Եվ խիստ ազնիվ դարձվածով Պատմում էր՝ ի՞նչ է սերը:

Հեռանայի, հեռանայի՝ Մոռանալով մոռանայի, Չհիշեի քեզ: