Հայոց վիշտը
Հայոց վիշտը անհուն մի ծով, Խավար մի ծով ահագին, Էն սև ծովում տառապելով Լող է տալիս իմ հոգին։
Հայոց վիշտը անհուն մի ծով, Խավար մի ծով ահագին, Էն սև ծովում տառապելով Լող է տալիս իմ հոգին։
Երևանում տոն է, թող բոլորը գան, Օդը հրաշալի է, ջուրն՝ անմահական, Նա մի բուրաստան է՝ վեհ ու ձյունաթափ՝ Մեր Մասիսների սուրբ, վառ հայացքի տակ:
Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բառն եմ սիրում,Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառմանՈւ նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պարն եմ սիրում:
Հայաստան ասելիս այտերս այրվում են,Հայաստան ասելիս ծնկներս ծալվում են,Չգիտեմ` ինչու՞ է այսպես: