ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

Հայոց վիշտը անհուն մի ծով, Խավար մի ծով ահագին, Էն սև ծովում տառապելով Լող է տալիս իմ հոգին։

Երաժշտ․՝ Մակար Եկմալյանի

Իմ նորակե՛րտ Երևան, Լույսի շքե՛րթ Երևան, Անիս ավեր չթողնես, Իմ լույսի բե՛րդ Երևան:

Երևանում տոն է, թող բոլորը գան, Օդը հրաշալի է, ջուրն՝ անմահական, Նա մի բուրաստան է՝ վեհ ու ձյունաթափ՝ Մեր Մասիսների սուրբ, վառ հայացքի տակ:

Պարտություն չտեսած ժողովուրդ..․ ԱՐՄԻՆ ՎԵԳՆԵՐ

Լեռներդ հպարտ վե՜ր են բարձրանում,Որ փառքդ վերև տանե՜ն, հայրենի՛ք:

Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բառն եմ սիրում,Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառմանՈւ նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պարն եմ սիրում:

Հայաստան ասելիս այտերս այրվում են,Հայաստան ասելիս ծնկներս ծալվում են,Չգիտեմ` ինչու՞ է այսպես:

Իմ քաղցրանո՜ւն, Իմ բարձրանո՜ւն, Իմ տառապա’ծ, Իմ փառապա’նծ: