ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

Նախնիքս՝ փառապանծ, քաջազուն, Անցել եմ երկար ճանապարհ, Հին են իմ երգերը, իմ լեզուն, Եղել եմ վարպետ շինարար։

Քայլում են նորից Վեհ դրոշի տակ Մեր զինվորների Շարքերը շիտակ։

Լեռներդ հպսրտ վե՜ր են բարձրանում,Որ փառքդ վերև տանե՜ն, հայրենի՛ք:

Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բառն եմ սիրում,Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառմանՈւ նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պարն եմ սիրում:

Հայաստան ասելիս այտերս այրվում են,Հայաստան ասելիս ծնկներս ծալվում են,Չգիտեմ` ինչու՞ է այսպես:

Իմ քաղցրանո՜ւն, Իմ բարձրանո՜ւն, Իմ տառապա’ծ, Իմ փառապա’նծ:

Ապրել ու մեռնել հայրենիքի համար. ահա խնդիրը, որ իբրև նպատակ ես ընտրել եմ ինձ համար իմ մանկության օրերից:      ԽԱՉԱՏՈՒՐ ԱԲՈՎՅԱՆ