ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

Դաշտ ու անտառ, գյուղի ճամփան Ծածկըվել է մի թիզ ձյունով․

Էնտեղ, ուր հովը խաղում է ազատՈւ ջուրն աղմըկում, անվերջ փըրփըրում,Էնտեղ իր բարի, իր սիրող մոր հետՄի շատ անհանգիստ տղա էր ապրումՄի գորշ խըրճիթում,Մի հին խըրճիթում,Գետի եզերքին,Ծառերի տակին։

Հայոց վիշտը անհուն մի ծով, Խավար մի ծով ահագին, Էն սև ծովում տառապելով Լող է տալիս իմ հոգին։

Հուռին գնաց բանջարի, Բանջար չեղավ՝ խոտ եղավ,

Փիսոն, փիսոն մլավան, Թավրիզ թողեց, փախավ Վան,

Ձմեռվա բուքին, Սառնամանիքին

Ին՞չ կլինի, ասա՛, գիի՛չ, Ինձ էլ սիրես գոնե մի քիչ։

I Ժամանակով Կատուն ճոն էր, Շունն էլ գըլխին գըդակ չուներ, Միայն, գիտեմ ոչ` որդիանց որդի, Ճանկել էր մի գառան մորթի:

Մի գյուղացի իրենց գյուղում Խանութ սարքել, բան էր ծախում։ Օրվան մի օր մոտիկ գյուղից, Մահակն ուսին, շունն ետևից

Մանուկ էի թռվռուն, Մանուկ էի մի անգետ, Դու՝ իմաստուն երեխա, Խաղում էիր միշտ ինձ հետ։