ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

Ձմեռվա բուքին, Սառնամանիքին

Ին՞չ կլինի, ասա՛, գիի՛չ, Ինձ էլ սիրես գոնե մի քիչ։

I Ժամանակով Կատուն ճոն էր, Շունն էլ գըլխին գըդակ չուներ, Միայն, գիտեմ ոչ` որդիանց որդի, Ճանկել էր մի գառան մորթի:

Մի գյուղացի իրենց գյուղում Խանութ սարքել, բան էր ծախում։ Օրվան մի օր մոտիկ գյուղից, Մահակն ուսին, շունն ետևից

Մանուկ էի թռվռուն, Մանուկ էի մի անգետ, Դու՝ իմաստուն երեխա, Խաղում էիր միշտ ինձ հետ։

Կանաչ, վիթխարի ընկուզենու տակ, Իրենց հասակի կարգով, ծալպատակ, Միասին բազմած, Մի շըրջան կազմած, Քեֆ էին անում Եվ ուրախանում Մեր հըսկա պապերն ու մեր հայրերը՝ Գյուղի տերերը։

Մեր թռիչքը Թումանյանի արվեստի գոհարակերտ բարձրունքներից այն կողմ չի անցել: ԱՎԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿՅԱՆ

Դեղնած դաշտերին Իջել է աշուն, Անտառը կրկին Ներկել է նախշուն:

-Ա՜յ փոքրիկներ, ա՜յ սիրուններ,- Ասավ քամին տերևներին,- Աշուն եկավ, մոտ է ձմեռ, Ի՞նչ եք դողում ծառի ծերին:

Ո՜ւ-ո՜ւ-ո՜ւ… Քամին է, քամին, Տե՛ս անզգամին.