ՀԱՆՐԱԳԻՏԱԿ

Վա՜ղ թառամեց սրտիդ գարունը, մա՛յր իմ, Անփույթ մահը սերդ տարա՜վ, շու՛տ տարավ, Ու միայն ե՛ս մնացի մտերիմ, Որպես կորած սիրո մի հուշ, հին մի ցավ։

Այս ձեռքերը` մո՜ր ձեռքերը, Հինավուրց ու նո՜ր ձեռքերը… Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը…

Մեր հույսի դուռն է մայրս, Մեր տան մատուռն է մայրս, Մեր օրորոցն է մայրս, Մեր տան ամրոցն է մայրս,

Բոլոր մայրիկներն ու տատիկները հաճույքով են համեղ ուտեստներ ու քաղցրահամ խմորեղեններ պատրաստում իրենց սիրելի մանչուկների համար։ Նրանք էլ, իրենց հերթին, կարող են իրենց երախտիքն արտահատել այսպիսի ինքնաշեն բացիկի միջոցով՝ թեթևակի ակնարկելով, որ սպասում են իրենց սիրելի ուտեստի համտեսմանը։

Մայրերը ամեն ինչ գեղեցկացնելու առանձնահատուկ ձիրք ունեն: Շնորհիվ նրանց, և հաճախ միայն նրանց համարՙ ծնված օրվանից մենք դառնում ենք առասպելական անձնավորություններ: ՇԱՌԼ ԱԶՆԱՎՈՒՐ